Geçen gün Sava, elinden makası aldım diye kendini masanın altına attı ve ellerini yere vurarak ağlamaya başladı. Yanına kim yanaşsa ağlama şiddeti daha da arttı. Gülsem mi ağlasam mı bilemeden sessizce bekledim. Sonra sakinleşti ve konuyu tamamen unutup hayatına devam etti. Bu neydi şimdi dedim ve aklıma Sava’nın iki yaş sendromunun başlamış olabileceği geldi. Tuna’da çok hafif atlattığımız bu dönem, elbette istekleri konusunda daha sabırsız ve öfkeli olan Sava için daha şiddetli geçecekti. Ama bu kadar erken mi? Peki ben hazır mıyım? Evet bu yazıyı yazdıktan sonra hazırım. Sanırım.
İki Yaş Sendromu
18 ay civarı başlayıp, 36, 42 aylara kadar devam edebilen bir dönem.
Her çocukta farklı boyutlarda kendini gösterir.
Çocuk bencil ve duyarsızdır. Kendinden başka kimseyi dinlemez, önem vermez.
Her şeyi yapabileceğini düşünür ve yapamadığında baş edemediği bir hayal kırıklığı yaşar.
İnat eder ve neden-sonuç ilişkisi kuramaz.
Duygularını kontrol etmeyi bilmez, kendine ve başkalarına zarar verebilir.
Öfke Nöbeti Anında Neler Yapmalı?
Evdeyken öfke nöbetine girdiğinde; sakin olun, duygularınızı kontrol altında tutun. Gülmeyin. Mümkün olduğunca göz teması kurmadan onu görmezden gelmeye çalışın. Ama kendine zarar vermediğinden de emin olun.
Dışarıdayken öfke nöbetine girerse; onu alıp sakin bir yere götürün. Tuvalet veya araba gibi. Öfke nöbeti geçene kadar ona sarılın. Öfkelenmesine sebep olan şey eğer istediği bir şeyin alınmamasıysa, sakın istediğini almayın. Bu şekilde davranarak isteklerini dile getirmenin uygun olmadığını öğrenmeli.
Öfke Nöbetlerini Önlemek veya Azaltmak İçin Neler Yapmalı?
Öfke nöbetleri sırasında ne yapacağımız önemli, ama bu nöbetlerin sayısını azaltmakla ilgili yapılabilecekler benim daha çok ilgimi çekiyor. Bu şekilde bir krize girmeden nasıl önlemler alsak da böylesi gergin ve sizi çocuğunuza yabancılaştıran bir olaydan kaçınabilsek?
Öfke nöbetleri genelde çocuk yorgun, aç, aşırı uyarılmış veya sıkılmışken meydana geliyor. Çocuğun rutinini mümkün olduğunca bu yukarıdakilere yer vermeyecek şekilde düzenlemek gerek. Aç ve yorgun kısmını düzenlemek her zaman elimizde olmuyor. Zaten iki yaş sendromu, bu çocukların yemeğe ve uykuya da direndikleri bir dönem. Bu konulardaki tutumumuz da öfke nöbetlerine neden olabiliyor. Bu yüzden temel ihtiyaçlarıyla ilgili onunla tartışmaya girmeyin. Yemiyorsa yemesin. Uyumuyorsa uyumasın. Ama aç ve yorgun da olmasın. O zaman aç kalmaması için sağlıklı atıştırmalara, uyku için de sakin oyunlara, minder üstüne yatırıp beraber şarkı söylemeye, arabayla gezintiye çıkmaya yönelip, bu durumları biraz olsun yönetebilirsiniz.
Ona doğru ve yanlış kavramını öğretmek önemli. Fakat bir o kadar önemli başka bir konu daha var. O da çocuğunuzu kendi hayatıyla ilgili tercih hakkı. Zaten kendini ispat için her fırsatı kullandığı bu dönemde sizin için sorun olmayacak durumlarda tercihi onun yapmasına izin vermelisiniz. Böylece kendi istediklerini yapabildiği bir çok durum olduğunda arada birkaç şeye hayır demeniz onu çok fazla yıpratmayacaktır. Neleri onun tercihine bırakabilirim diye düşününce oldukça fazla olduğunu fark ettim. Sadece bu soruyu ona sormalıyız. Ve tercih edeceği şeyin sayısını iki ile sınırlı tutmalıyız. İki seçenekten fazlasını anlamıyorlar. Mesela,
Elma mı istersin, muz mu?
Makarna mı istersin, pilav mı?
Kuru üzüm mü, kuru kayısı mı?
Su mu istersin, ayran mı?
Kırmızı pantolonu mu giyersin, mavi mi?
Ayıcıklı pijamanı mı giyersin, köpekli mi?
Kareli çarşafı mı serelim, mavi olanı mı?
Kırmızı arabayı mı alırsın, yeşil olanı mı?
Resim mi yapalım, puzzle mı?
Fark ettiyseniz soruların cevabı benim için aynı yola çıkıyor. Bu yüzden onun karar vermesinde bence hiçbir sorun yok. Aslında belki çoğu zaman onlar karar veriyor buna ama sizin sorunuz olmadan bu kararı kendileri verdiklerinin farkında olmayabiliyorlar. Birçok şeyin onların istediği gibi olduğunu anlamaları için bu soruları duymaya ihtiyaçları var.
Her Sendromun Bir Ödülü Var…
Çok kötü, çok zor, yandınız şeklinde anlatılan ve ebeveynlerin gözünü korkutan bu dönem aynı zamanda çocuğunuzun bağımsızlığını geliştirebileceği önemli bir dönem. Ona bu yolda destek olmak, duygularıyla baş edebilmesini öğretmek için elimizden geleni yapmamız gerekiyor. İki yaş sendromunu doğru yaklaşımla atlatan çocuklar sağlıklı birey olma yolunda ilk adımlarını atıyorlar. Belki de ebeveynlerin korkması gereken asıl gerçek bu.
Şu sitelere teşekkür ederim.
www. babycenter.com
yazaranne 